پویاروز – در جامعه ی امروزی که زندگی بشر آمیخته با تکنولوژی ها و علوم جدید است عدم آگاهی والدین از آموزش نحوه استفاده کردن، زمان و مکان استفاده ی خود و فرزندان مشکلاتی را به زندگی آنها تحمیل می کند.
یکی از این تکنولوژی‌های نسبتا جدید که وسیله ی ارتباط فردی و اجتماعی می باشد گوشی های تلفن همراه با قابلیت اتصال به اینترنت است.
در کشورهای جهان سوم و در حال توسعه به سبب عدم پیش بینی آموزش علوم و تکنولوژی نوین در برنامه های آموزشی و به جهت حضور و گسترش یکباره این فن آوری در بین دو نسل تعارضات و مشکلات مهمی بین والدین و فرزندان ایجاد کرده است.
در این چند سال در برخی خانواده ها ، کودکانی در سایه ی فضای مجازی بار آمده اند و تربیت شده اند که با آینده ای سخت و پر از مشکلات و پریشانی روحی ، کم تحرکی جسمی ، تضاد فرهنگی و عدم روابط اجتماعی روبرو خواهند شد.
استفاده از فضای مجازی به واسطه ی برنامه ها و بازیهای متنوع و پر از زرق و برق وابستگی های روحی و ذهنی در مخاطب خود خصوصا سنین کودکی تا نوجوانی ایجاد می کند و دامی مهلک در جهت اعتیاد به این فضا را برای انان ایجاد می کند که آثارش ماه ها و سالها بعد در رفتار و روحیات کودک و نوجوان نمایان می شود.
خانواده به عنوان اولین و تاثیرگذار ترین نهاد اجتماعی زندگی فرزند مهمترین نقش را در پرورش و تربیت فرزند خود جهت یاد دادن برنامه ریزی استفاده از زمان و اوقات فراغت را بر عهده دارد.
اولین دلیل بروز این قبیل مشکلات پدران و مادرانی هستند که در تنظیم زمان اوقات فراغت خود دچار مشکل هستند و این زمان را با عدم ارتباط گیری مناسب با فرزندان سپری کرده اند و برای زمان آزاد خود و فرزند برنامه ی خاصی ندارند که زمانشان را پر کند. فرزندان از نحوه ی رفتار والدین درسها می آموزند.
این والدین رفع نیازهای عاطفی و سنی فرزندان را با هزینه کردن اشتباهی و بدون نظارت جابجا کرده اند و فرزندانی پرورش می دهند که واقعیات پشت پرده فضای مجازی را تا سالها با خیالات، آوهام و آرزوهای دست نیافتنی تجربه خواهند کرد و بیشترین صدمه روحی را خواهند دید.
دومین دلیل نظام آموزشی است که در لابلای آموزش درسی، در جهت برنامه ریزی زمان و استفاده از تکنولوژی های نوین برای دانش آموزان کلاسی را تدارک ندیده است و نقش آموزشی خود را به درستی ایفا ننموده است.
شاید این مشکلات از تفاوت و تضاد نسلها و عدم تطبیق با وسایل پیشرفته ارتباطی روز باشد اما خانواده (والدین )به عنوان اولین نهاد اجتماعی و آموزش و پرورش به عنوان دومین نهاد تاثیر گذار در تربیت فرزندان باید بکوشند که در مسیر رفع این مهم هرچه زودتر به صورت علمی، عملی و با استفاده از مشاوران و روانشناسان مجرب حرکت کنند تا بازنده اصلی فرزندان در وهله ی اول و دوم خانواده و سوم جامعه نباشد.
فضای مجازی یک ظرفیت عظیم در جهت آگاهی و پیشرفت است که باید از آن به نحو احسن استفاده کرد.
