پویاروز – چه روزهای سخت و عجیبی را پشت سر گذاشتیم؛ صبح جمعهای که با خبر وحشتناک حمله به میهنمان از سوی غاصبان جهانی از خواب پریدیم، در بهت و ناباوری، بغض در گلویمان نشست و نفسهایمان سنگین شد.
به گزارش پویاروز، هنوز نمیدانستیم چه میگذرد، اما دلمان گواهی میداد که حادثهای سهمگین در راه است، مگر میشد چنین جسارتی به وطن ما، این سرزمین ریشهدار در تاریخ، روا داشته باشند؟ وطنی که هزاران سال مهد آزادیخواهان و فریاد عدالت بوده است.
در بهت و اشک، تنها پناهمان پیگیری بیوقفه اخبار بود، هیچ صدایی از دلاوریها نمیآمد، و همین سکوت، دلمان را بیشتر میلرزاند، اما آن سوی بیخبری، در میان دود و خون، شیرمردانی بودند که بیادعا و جان بر کف، در دل آتش ایستاده بودند، غروب، صدای نخستین موج انتقام آمد، اندکی آرام گرفتیم، اما هنوز داغ شهادت عزیزان بر دلمان تازه بود.
در این دوازده روز، جنگ تنها در میدان نبود؛ این، خیزشی ملی بود. از شمال تا جنوب، از دل کوچههای ساده تا پشت سنگرهای سخت، مردم یکدل شدند، زن و مرد، پیر و جوان، سرباز و شاعر، هرکس به اندازه خود سهمی در این مقاومت داشت.
دشمن آمده بود تا اراده یک ملت را بشکند، اما نمیدانست که ما تبارمان از آرش و رستم است، ما وارثان کوروشیم، این سرزمین از دل تاریخ برخاسته و با ایمان، غیرت، و پیوندی ژرف با فرهنگ و تمدن، بار دیگر نشان داد که آتش ایمان ایرانی، خاموشنشدنی است.
سردارانی از جان گذشته، با عَلَم در دست، یکی پس از دیگری، پرچم دفاع را بر زمین نگذاشتند، حتی آنان که سالها از وطن دور بودند، در کنار هممیهنان خود ایستادند و فریاد زدند: «وطن، خط قرمز ماست.»
در ۱۲ روزی که بر ما گذشت در میان دفاع از خاک وطن در برابر اجانب غربی، کم کم حقیقت ها آشکار شد و تازه فهمیدیم که سلحشوران وطن چگونه در میانه ی اتش، خود را نباخته اند و با وجود انواع هجمه های اجانب خارجی و مزدوران داخلی، پا پس نکشیده و با وجود شهادت علمداران، پرچم دفاع را بر زمین نگذاشته و علمداری از پس علمدار دیگر، به صف شده و تمام قد از وطن دفاع کرده اند.
و چقدر حماسه وار مقابله کردیم همانند سالیان کهن، هنوز هم ایران به خود می بالد برای داشتن سردارانی که از نسل آرش و رستم هستند، شیرمردان و شیرزنانی که خون نیاکان در رگ هایشان می جوشد و در مورد وطن با هیچ کس سر مصالحه ندارند چه رسد به خونخواران جهان که ننگ نام شان و رسوایی شان تا اقصی نقاط جهان پراکنده شده است.
باید به وجود سربازان وطن و چنین جان بر کفانی به خود ببالیم، ایرانیان در این آزمون ثابت کردند که چنان عشق به وطن و میهن پرستی در جانشان ریشه دوانده که حتی اگر در میان دشمن و فرسنگ ها دور از خانه باشند، باز هم کیان وطن برایشان حتی از جانشان مهم تر است و این را در سخنان افرادی که سال هاست از وطن دور بوده، دیدیم و شنیدیم که چگونه در دفاع از وطن با کسی مماشات نمی کنند
و چنین بود که ایران نهتنها ایستاد، که الگو و الهام جهانیان شد، جنگ دوازدهروزه، آزمونی تاریخی بود که نشان داد اگر چه دشمنان از هر سو بتازند، ملتی که ریشه در تاریخ دارد، آیندهاش را خود خواهد ساخت.