پویاروز – یاد سالیان دور و سیزده‌به‌درهای کودکی‌مان به خیر. آن وقت‌ها که خانواده‌ها بزرگ‌تر و ارتباط‌ها گسترده‌تر بود، سیزده‌به‌در که می‌شد، همه‌ی خانه‌ها خالی از سکنه می‌شدند.
پیر و جوان، زن و مرد و از جمله کودکان، همه و همه از صبح راه می‌افتادیم و به دل طبیعت می‌زدیم. از آنجایی که اقلیم شهرمان کوهستانی و پر از جنگل بود، پیاده خود را به دل جنگل‌های بلوط می‌رساندیم. اگر هم مسیر طولانی بود، وانتی کرایه می‌کردند و رهسپار طبیعت می‌شدیم. کوه‌ها و جنگل‌های بلوط از دور پر از آدم بود، پر از صدای هیاهو، شادی و بازی کودکان.
چقدر در کودکی‌های‌مان دعا می‌کردیم که باران در سیزده‌به‌در نبارد و هوا ابری نباشد تا لذت آن روز را ببریم. و البته، این روز همیشه با غروبی خسته کننده همراه بود و فردایش باید راهی مدرسه می‌شدیم!
اما گذشته تنها در خاطرات ما زنده است. طبیعت آن زمان شکل دیگری داشت؛ سبزه‌ها بلندتر، جنگل‌ها انبوه‌تر، هوا سالم‌تر و زمین پاک‌تر بود. آن روزها کمتر کسی به طبیعت آسیب می‌رساند، زباله‌ای در دل آن رها نمی‌شد و پلاستیک‌ها این‌چنین فراگیر نبودند. مردمان با طبیعت مهربان‌تر بودند، سایه‌ی درختان را غنیمت می‌شمردند و آب چشمه‌ها را با اشتیاق می‌نوشیدند.
اکنون که سال‌ها از آن روزها گذشته است، اندازه‌ی خانواده‌ها کوچک‌تر شده و سبک زندگی تغییر کرده، اما رسم و آیین سیزده‌به‌در همچنان پابرجاست. امروز، اغلب با اتومبیل به دل طبیعت می‌رویم و سبزه‌هایی را که طی سیزده روز نگه داشته‌ایم، در طبیعت می‌کاریم یا در نهری رها می‌کنیم. اما در کنار این رسم‌های نیکو، مسئولیت ما در قبال طبیعت نیز بیشتر شده است.
در دنیای امروز که آلودگی زیست زیست محیطی به یکی از چالش‌های بزرگ بشر تبدیل شده، نقش ما در حفاظت از طبیعت بیش از پیش اهمیت دارد. امروز که رسانه‌ها و وسایل ارتباطی اطلاعات کافی درباره‌ی آسیب‌های زباله‌های غیرقابل تجزیه به طبیعت در اختیارمان گذاشته‌اند، چه خوب است که در کنار جشن و شادی، حواسمان به محیط زیست هم باشد. بیاییم طبیعت را همان‌گونه که به ما هدیه شده، پاکیزه نگه داریم تا نسل‌های آینده نیز از زیبایی و سخاوت آن بهره‌مند شوند.
بیاییم سیزده‌به‌در را نه فقط روزی برای گذراندن در طبیعت، بلکه روزی برای تجدید پیمان با زمین و محیط زیست بدانیم. روزی که به جای شکستن شاخه‌ها، آن‌ها را حفظ کنیم؛ به جای رها کردن زباله، زمین را پاک نگه داریم؛ و به جای آسیب زدن به طبیعت، به آن عشق بورزیم. این‌گونه، می‌توانیم امید داشته باشیم که آیندگان نیز سیزده‌به‌درهایی خاطره‌انگیز، زیبا و پر از طراوت را تجربه کنند، همان‌طور که ما تجربه کردیم.
