در چنین شرایطی شاخص های کلان اقتصادی مثل تورم، نرخ بیکاری، تولید ناخالص داخلی و امثالهم که هر روز در رسانه ها می‌شنویم و می‌خوانیم چه تأثیری بر روی زندگی مردم دارد؟

برای مثال نرخ بیکاری معیاری است برای پیدا کردن اینکه نسبت افراد جویای کار به افراد شاغل چقدر است؟ حتی اگر مردم تعریف این شاخص‌ها را به دقت بدانند شاخص‌های کلان اقتصادی تخمین است در ثانی بصورت متوسط مقداری آموزش و آمار و فهم ریاضیات لازم است تا اینکه به مردم بتوان توضیح داد که این اعداد و ارقامی که می شنوند در واقع لزوما تجربه ای بیش برای آنها نیست.

مسأله گرانی، فقر و تورم هر کدام معانی متفاوتی دارند اما غالبا برای درک عامه ی مردم از آن یک معنا به کار برده می شود.

در بحث رفاه و استانداردهای زندگی، معمولا ۵۰ درصد مصرف جامعه متعلق به سه دهک اول است، دهک فوقانی مسلط بر میدان اقتصادی است.

شاید جمعیت بیکاران ایران تهدیدی برای شاغلین باشد که انتظارات و خواسته های خود را پایین آورند چرا که جمعیت بیکار زیادی منتظر شغل هستند، آیا شاغلین می توانند سکوت کنند و مطیع باشند؟ می توان گفت مکانیسم سیاست گذاری در ایران که تورم زا است همواره بخشی از آسیب های جامعه است که این نوع اقتصاد تورمی برای فقرا زانو را سست می‌کند.