آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهوری که هیچ‌گاه در حصار تشریفات نماند، بلکه با چکمه و لباس ساده، به قلب محرومیت‌ها می‌رفت تا طعم عدالت را، هرچند سخت، به سفره مردم نزدیک‌تر کند.

در روزهایی که کشور با مشکلات اقتصادی، تحریم‌های فلج‌کننده، و ساختارهای فشل و به‌ارث‌رسیده مواجه بود، او نه به بهانه‌ها پناه برد، نه به فرافکنی.

دولت شهید رئیسی، دولتی بی‌ادعا و در عین حال پرکار بود. یکی از دستاوردهای روشن آن، مدیریت موفق بحران انرژی در فصول سخت زمستان و تابستان بود؛ آن‌هم بدون قطعی گسترده برق و گاز، در حالی‌که پیش از آن، مردم در گرمای تابستان و سرمای زمستان با خاموشی‌های چندساعته مواجه بودند.

شهید رئیسی، نه اهل هیاهو بود، نه بازی رسانه‌ای. او به‌دنبال حل مسئله بود، نه پاک‌کردن صورت مسئله.

حضور میدانی در سیل خوزستان، زلزله هرمزگان، خرم‌آباد، کرمانشاه، سفر به نقاط مرزی، رسیدگی به روستاها و پیگیری پرونده‌های فساد اقتصادی، تنها بخشی از کارنامه اوست.

دغدغه‌اش مردم بود. اولویت‌اش مناطق محروم. زبان‌اش، زبان صداقت بود، نه بازی با الفاظ.

با این همه، هیچ رئیس‌جمهوری به اندازه رئیسی، آماج تخریب‌های ناجوانمردانه و بی‌وقفه نبود.

از همان روز نخست، برخی جریان‌ها که منافع‌شان در خطر افتاده بود، بی‌رحمانه به او تاختند؛ او را بی‌تجربه خواندند، تصمیماتش را مسخره کردند، اقدامات جهادی‌اش را تحقیر کردند، و حتی برای بیماری، ظاهر، و لهجه‌اش جوک ساختند.
بی‌آنکه حتی یک‌بار انصاف را در نقد رعایت کنند.

اما او، سکوت کرد، کار کرد، و دل به قضاوت مردم و خدا سپرد.

امروز که نبود او بیش از همیشه حس می‌شود، باید یادمان نرود که برخی سنگ‌اندازان امروز، همان‌هایی هستند که در زمان حیاتش، یا سکوت کردند یا با بی‌انصافی، خنجر از پشت زدند.

اما مردم، مردم قدردانی‌اند. می‌فهمند که در سخت‌ترین شرایط، چه کسی بی‌وقفه کار کرد و چه کسانی فقط وعده دادند.

در سالگرد شهادت مظلومانه‌اش، فقط برایش اشک نمی‌ریزیم، بلکه راهش را به یاد می‌آوریم: راه عدالت، پاکدستی، خدمت بی‌منت، و مردمی‌بودند.